Η μπάλα με τα σπυριά η κρυφή καψούρα του Έλληνα

Ο Έλληνας είναι γνωστός για την τρέλα του με τον αθλητισμό. Το γουστάρει αυτό που κάνει. Είτε ως απλός φίλαθλος, είτε ως οπαδός, ακόμα και ο αθλητής που συμμετέχει ενεργά δεν μπορεί χωρίς την μπάλα. Γεμίζει τη ζωή του και στιγματίζει σημαντικές στιγμές που έζησε χάρη σε αυτήν. Η δερμάτινη μπάλα υπήρχε στο σπίτι κάθε πιτσιρικά που σε μια αλάνα έστηνε τη δική του ομάδα , ζούσε το δικό του όνειρο. Κακά τα ψέματα όλοι το έχουμε κάνει όταν κλωτσάγαμε το τόπι. Βέβαια ο Έλληνας έχει και την καψούρα του με το μπάσκετ. Είναι σαν μια γυναίκα που όσα χρόνια και να περάσουν δεν μπορείς να τη ξεχάσεις, όσες και να γνωρίσεις. Έτσι είναι για εμάς το μπάσκετ. Κρυφή καψούρα.
Σαν άθλημα ήρθε πιο μετά στη χώρα μας. Το ποδόσφαιρο διαδόθηκε πιο εύκολα καθώς δεν είναι τόσο απαιτητικό όσο το μπάσκετ. Όπως και στο ποδόσφαιρο , το μπάσκετ αρχικά πέρασε από ένα ερασιτεχνικό επίπεδο και φυσικά δεν είχε την σημερινή αίγλη του. Ελάχιστα άτομα έστρεψαν το βλέμμα τους στην πορτοκαλί μπάλα, προτιμούσαν τα είδωλα της Κυριακής. Και ξαφνικά έρχεται η πρώτη μεγάλη διάκριση. Από την ΑΕΚ του Γιώργου Αμερικάνου, που δυστυχώς πριν λίγες μέρες έφυγε από την ζωή. Ο ‘’παγκόσμιος’’ έφτασε την ΑΕΚ μέχρι το βάθρο , νικώντας 89-82 τη Σλάβια Πράγας στο τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Το 1968 τραβάει τον κόσμο προς το μπάσκετ και του δίνει για λίγο την δημοσιότητα που αναζητούσε. Ο πρώτος μεγάλο τίτλος ήταν μόνο η θρυαλλίδα. Η έκρηξη ήρθε λίγα χρόνια μετά.

Το 1979 έρχεται στην Ελλάδα ο Νίκος Γκάλης. Το άφρο λουκ του Νικ και ο σωματότυπος του δεν έπεισαν τους φίλους του Άρη, που περίμεναν άλλα πράγματα. Βιάστηκαν. Ο Γκάλης ενσωματώνεται στην Εθνική το 1982 και  πέντε χρόνια μετά έρχεται το αναπάντεχο. Το απίστευτο. Το Ευρωμπάσκετ γίνεται στην Ελλάδα. Μια χώρα που μπασκετικά δεν είχε να επιδείξει κάτι πέραν του Κυπέλλου της ΑΕΚ το 1968, κάνει την μεγάλη έκπληξη. Με προπονητή τον Κώστα Πολίτη και παίκτες όπως οι Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Καμπούρης, Χριστοδούλου η Εθνική ομάδα κατέκτησε για πρώτη φορά το Ευρωμπάσκετ και έκανε την απόλυτη έκπληξη. Ήταν στον τελικό με τους Σοβιετικούς όπου μίλησε η καρδιά, το πάθος και η ψυχή όλων των Ελλήνων για να έρθει η νίκη, που έβγαλε εκατομμύρια φιλάθλων στους δρόμους.

Το Ευρωμπάσκετ του 1987 ήταν η ατομική βόμβα στο ελληνικό μπάσκετ. Περισσότερος κόσμος άρχισε να παρακολουθεί το άθλημα που χάρισε την πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή διάκριση. Όμως δεν ήταν η Αθήνα το κέντρο της προσοχής, αλλά η Θεσσαλονίκη. Ο Άρης, που είχε στο δυναμικό του τον Γκάλη και τον Γιαννάκη αποτέλεσε μια ομάδα φόβητρο που κανείς δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Σιγά σιγά όμως ο συμπολίτης ΠΑΟΚ, με τον Ντάνε Πρέλεβιτς , τον Κόρφα και πιο ύστερα τον Στογιάκοβιτς άρχισε να απειλεί τον Άρη και τα σκήπτρα του. Αυτά τα απίστευτα ντέρμπυ έδωσαν κίνητρο σε όλους τους μπασκετόφιλους να έχουν μόνο ένα πράγμα στο μυαλό τους τις Πέμπτες : την μπάλα με τα σπυριά. Το 1991, 1993, 1994 και 1997 Πάοκ και Άρης κατέκτησαν από δύο φορές το Κύπελλο Κυπελλούχων( με Σαραγόσα και Στεφανέλ ο Πάοκ, με Εφές Πίλσεν και Τόφας ο Άρης) και η τροπαιοθήκη άρχισε να γεμίζει. Η μητρόπολη του ελληνικού μπάσκετ είχε κάθε λόγο να υπερηφανεύεται.

Οι δύο μεγάλοι της Αθήνας είχαν σιγήσει για αρκετά χρόνια. Μετά από τους δύο χαμένους τελικούς του Ολυμπιακού με Ζαλγκίρις και Ρεάλ, ήρθε το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό το 1996 με προπονητή τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Η απάντηση ήταν άμεση από τους Πειραιώτες με το πρώτο triple crown και τη δεύτερη συνεχόμενη κούπα ελληνικής ομάδας. Ο τεράστιος με όλη τη σημασία της λέξης Ζέλικο Ομπράντοβιτς αναλαμβάνει τον Παναθηναϊκό και ξεκινά μια δυναστεία με σπασμένα φρένα. Ο Ζοτς μένει μέχρι το 2012 στον πάγκο, κατακτά 5 φορές την Ευρωλίγκα και αναδεικνύει τον Παναθηναϊκό σε μία από τις κορυφαίες ομάδες σε ευρωπαϊκό στερέωμα. Τα δύο τρόπαια το 2000 και το 2002 , μαζί με το Κύπελλο Σαπόρτα που κατέκτησε το 2001 το Μαρούσι είναι οι τίτλοι που έχει να επιδείξει το άθλημα. Μέχρι την νέα βόμβα από την εθνική και πάλι.
Το Ευρωμπάσκετ της Σερβίας βρίσκει τον άλλοτε άσο της Εθνικής , Παναγιώτη Γιαννάκη σε πόστο ομοσπονδιακού τεχνικού. Το δυναμικό περιλαμβάνει πολύ δυνατά ονόματα ( Παπαλουκάς, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Χατζηβρέττας, Κακιούζης) αλλά και παίκτες που στο μέλλον θα σήκωναν εκείνοι το βάρος, όπως οι Σπανούλης, Διαμαντίδης, Βασιλόπουλος. Ο Διαμαντίδης όμως βιάστηκε και στο παιχνίδι με την Γαλλία έβαλε ένα τρίποντο που ακόμα και τώρα θυμόμαστε φέρνοντας στο μυαλό μας το ‘’Βάλτο αγόρι μου’’ του Βασίλη Σκουντή. Η Ελλάδα νίκησε και την Γερμανία στον τελικό και κατέκτησε για 2^η φορά το ευρωπαϊκό. Νέο κύμα αγάπης ξέσπασε για το άθλημα που έχει μπει στο DNA μας για τα καλά.
Το 1987 ήταν ο Νίκος Γκάλης εκείνος που ενέπνευσε τον κόσμο να αγαπήσει το άθλημα και να προωθηθεί. Τώρα σειρά είχε η μεγάλη των Πλάβι σχολή. Ντούσαν Ίβκοβιτς και Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Κουμπάροι , πολύ καλοί φίλοι αλλά αντίπαλοι στο παρκέ. Ο Ζέλικο έφτιαξε παίκτες πρωταθλητές, με πνεύμα νικητή και είχε μοναδικό χάρισμα να παίρνει το 100 % από κάθε αθλητή. Αυτά τα μυστικά έφεραν την μεγάλη καταξίωση του Παναθηναϊκού, που κατέκτησε 3 φορές την Ευρωλίγκα(2007,2009,2011) μετά την επιτυχία της Εθνικής το 2005. Αν το καλοσκεφτούμε αυτό βοήθησε και τον Ολυμπιακό ώστε να γίνει καλύτερος. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι μετά από πολλά εκατομμύρια που δαπάνησαν για να δουν τίτλους, αποφάσισαν να ρίξουν το βάρος στον Ίβκοβιτς. Ο σοφός με μια άπειρη ομάδα από νέους αλλά εξελίξιμους παίκτες έφτασε στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού, δίνοντας τέλος στην ξηρασία 15 χρόνων. Εκείνος οδήγησε τον Ολυμπιακό στην Ρώμη το 1997, εκείνος ήταν ο δημιουργός της ομάδας που κατέκτησε δυο συνεχόμενες χρονιές το τρόπαιο. Η παρακαταθήκη που άφησε ήταν η ιδανική για τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Ο Έλληνας τεχνικός οδήγησε τους ερυθρόλευκους στο repeat και έγινε ο πρώτος Έλληνας που κατακτά ως προπονητής την Ευρωλίγκα.

Φέτος πέφτουμε στη μάχη με τους δύο αιώνιους να είναι ενισχυμένοι και ικανοί να διεκδικήσουν το τρόπαιο. 3 συνεχόμενα χρόνια η κούπα καταλήγει στην Ελλάδα και δεν αποκλείεται και φέτος να συμβεί κάτι τέτοιο. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να στηρίξουμε αυτές τις ομάδες και να περιμένουμε πολύ καλύτερα στο μέλλον. Η κρίση δεν λυγίζει τους Έλληνες( τουλάχιστον στο μπάσκετ) που δίνουν συνεχώς απαντήσεις στην αμφισβήτηση.

Υ.Γ: Κάθε τρόπαιο είναι ελληνικό, όποια ομάδα και να το κατακτήσει. Και είναι θετικό που έχουμε κάθε χρόνο δύο ομάδες να το διεκδικούν. Ας αφήσουμε τους οπαδισμούς στην άκρη και να μην ξεχνάμε ότι είμαστε Έλληνες.